Að fara eða fara ekki í fermingarveislu

Fermingarveislur eru drepleiðinlegar.  Það er reyndar oftast vel veitt í mat og drykk enda klikka kræsingarnar sjaldan en þær bæta samt ekki upp þau leiðindi sem dynja á manni í slíkum veislum.  Gamlar fjarskyldar frænkur njóta sín best í fermingum.  Það eru fáir sem þekkja þær en alltaf stela þær senunni með leiðinlegum spurningum og athugasemdum.  Oftar en ekki langar manni hreinlega að berja þær.  Svo er það fermingarbarnið sem stendur prúðpúið og tekur á móti gestum sem flestir eru nánast eins og ókunnugt fólk.  “Hver er þetta?” spyr saklaust fermingarbarnið þegar gömul kæst leiðindarfrænkan nálgast.  “Þetta er hún Fjóla frænka þín” segir móðir fermingarbarnsins en er varla viss.  “Mikið ertu orðinn stór” eru algeng orð hjá frænkunum, sem hafa sennilega ekki séð fermingarbarnið síðan fyrir getnað. “Alveg eins og hann pabbi þinn” fylgir svo í kjölfarið. Sálmabók er algeng gjöf frá þessum frænkum.  Þær hlamma sér svo fyrir miðju í veislunni og angra viðstadda með leiðinlegum spurningum og einstaka frænkur prumpa. Svo hafa þær yfirleitt hellt yfir sig nokkrum tugum lítra af sterkasta ilmvatni veraldar sem veldur því að gestir innan þeirra radíusar fá höfuðverk og svimaköst.  Klæðnaðarinn er gömul látlaus dragt frá sjöunda áratugnum og yfirleitt eru þær með hatt.  Gömlu frændurnir hafa amk vit á því að halda kjafti og vippa sér beint í kræsingarnar.  

Það er sem betur fer engin fermingarveisla á dagskrá hjá mér í ár, en ég óska öllum fermingarbörnum landsins innilega til hamingju með áfangann.